Hij doet de depressie, ik doe de rest

Mijn verhaal: ‘Hij doet de depressie, ik doe de rest.’

Toen onze zonen vier en dochter één jaar waren, stortte mijn man in. We waren niet lang daarvoor verhuisd naar een nieuwe stad. Hij had te hard gewerkt, kreeg een aantal tegenslagen op de werkvloer en onverwerkte emoties uit het verleden kwamen aan het licht. Hij kwam in een burn-out terecht en een depressie volgde.
De redder in mij werd wakker, ik zette mijn schouders eronder en ondersteunde hem zoveel mogelijk. Hij had het immers moeilijk.

Het herstel van mijn man duurde lang. Na een aantal maanden ging hij weer werken, wat hem veel energie kostte. Thuis was hij nog niet veel waard. Elders leek hij weer redelijk te functioneren, als we met z’n tweeën waren liet hij zijn angsten en depressieve gevoelens de vrije loop. Ik voelde me het afvoerputje.
Na verloop van tijd, in ons geval enkele jaren, was bij mij de rek eruit. Mijn aanpassings- en incasseringsvermogen had overuren gemaakt en ik dreigde zelf in te storten. Daaraan toegeven was geen optie met een gezin met kleine kinderen, dus ik ging door.
Hulp van mijn omgeving accepteren vond ik lastig, zo bang was ik dat ik, als ik toegaf aan mijn enorme vermoeidheid, verdriet, gemis van mijn man en gevoel van machteloosheid, het niet zou volhouden. Ik trok een muur van ‘ik red me wel’ op en hield mensen op afstand. En ik voelde me héél alleen.

Mijn liefde die eens zo groot voor deze man was, ebde weg. Ik miste mijn maatje en mijn minnaar. Deze depressieve man vond ik helemaal niet leuk en niet aantrekkelijk.
Ik vond het zo zwaar dat ik twee keer op het punt heb gestaan om bij hem weg te gaan.
We hebben uiteindelijk samen én individueel hulp gezocht. Gelukkig zijn we er goed uitgekomen. De depressie is weg en de liefde is dubbel en dwars terug.

Zó niet! Hoe dan wel?

Terugkijkend heb ik me vaak afgevraagd wat ik anders had kunnen doen om het voor mezelf makkelijker te maken. Dit helpt me om te werken met de stellen in mijn praktijk die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten.
Enkele tips:

• Zorg goed voor jezelf. Dit lijkt misschien simpel en cliché, maar besef: als je in deze situatie niet goed voor jezelf zorgt, is de kans groot zelf overbelast of overspannen te raken.
• Wees niet de hulpverlener voor je zieke partner. Een luisterend oor is prima, maar niet eindeloos.
• Stel grenzen aan je zieke partner. Dat kan zijn dat je een bepaalde tijd afspreekt om over diens problemen te praten. Ook als je zieke partner geen professionele hulp wil, kun je een grens stellen aan de steun die jij geeft.
• Vraag en accepteer praktische hulp van je omgeving. Een pannetje eten, een logeerplek voor één van jullie of oppas voor de kinderen. Allemaal welkom als dat jou ontlast.
• Betaalde hulp: zoek, als dat financieel mogelijk is, iemand die voor je schoonmaakt of laat de kinderen extra naar de opvang gaan.
• Blijf activiteiten doen die je graag doet en die jou energie geven.
• Neem tijd voor vrienden en familie. Je zieke partner wil misschien niet naar een feestje. Ga dan zelf wel, al is het misschien kort.
• Hulp voor de patiënt is vaak snel gezocht. Steun voor de partner is minstens zo belangrijk. Zoek hulp voor jezelf, in je omgeving of professionele hulp. Zorg dat je je verhaal en misschien je eigen angsten bij iemand kwijt kunt.
  Ook als je, zoals ik had, moeite hebt met hulp uit de omgeving accepteren, kan een professional je helpen hiermee om te gaan.
• Zoek, als je daar behoefte aan hebt, lotgenoten. Deel je verhaal en hoor ervaringen van andere partners van mensen met een depressie of burn-out. Vaak kan dit online.
• Zoek samen hulp bij een relatietherapeut als de relatie te veel onder druk komt te staan. Vaak is er eerst individuele hulp voor beiden nodig. Als de zieke partner het nog heel moeilijk met zichzelf heeft, is relatietherapie te vroeg.