Kennelijk hebben we van anderen en inmiddels ook van onszelf de boodschap gekregen: ‘je moet sterk zijn’, ’zorg dat je de situatie meester blijft’ en natuurlijk ‘je belast de ander niet met jouw sores’.
In bijna alle gevallen zegt de vrouw die – voor de eerste keer in mijn kamer – huilt ‘sorry, hoor!’ Vaak wapperend met de handen voor het gezicht, doet ze dan haar best de tranen in te houden.
Een huilende man komt ook voor, al is dat een stuk minder vaak. Ik kan me overigens geen man herinneren die ‘sorry’ zei bij het huilen, maar ook de meeste mannen doen hun best de tranen in te houden. Veel jongens kregen al jong de boodschap ‘Echte mannen huilen niet’.
Huilen wordt overigens nogal eens janken genoemd ‘Ja hoor, zit ik weer te janken!’

Eens echt door huilen gebeurt maar heel af en toe. Als het dan al gebeurt pas nadat ik heb benadrukt dat het allemaal mag en er niets ingehouden hoeft te worden.
‘Huilen doe ik wel als ik alleen ben,’ wordt er vaak gezegd. Of ‘Als ik eenmaal begin te huilen, ben ik bang dat ik niet meer ophoud!’.
Vaak valt het niet meer op kunnen houden overigens wel mee. Het huilen stopt vanzelf. Misschien suddert het verdrietige gevoel wel nog een tijdje door, maar een fikse huilbui kan ook een enorm opgelucht gevoel geven.